Книги по истории

Модераторы: goward, Vadim Deruzhinsky, Andrey Ladyzhenko

Сообщение goward » Пн янв 31, 2011 12:30 am

ПЕРЕНЕСЕНО

Mikhail Gershtein

120 Гб (около 7000) дореволюционных книг по истории и т. п.


Книги совершенно уникальные. Даже те из них, что взяты с гуглбукс, нынче почти все закрыты для просмотра. Полный список с выкладкой на файлообменники: http://gbooks.archeologia.ru/
Без списка, но все файлы выложены на сервере в открытом доступе:
http://publ.lib.ru/ARCHIVES/R/''Raritetnye_knigi''/
Торопитесь, а то подобная халява имеет обыкновение быстро кончаться :(
goward
Модератор
 
Сообщения: 2897
Зарегистрирован: Вс июл 08, 2007 2:27 pm
Откуда: Менск

Сообщение Mihail Mitin » Вт фев 01, 2011 10:02 am

Тайные общества всех веков и всех стран

Автор: Гекерторн Чарлз Уильям 1876

Изображение

Описание: Эта книга рассказывает об истории возникновения, развития и деятельности тайных обществ c древних времен и до середины XIX века. Масоны и тамплиеры, алхимики и розенкрейцеры, каббалисты и гностики — практически все известные мировой истории тайные общества описаны в фундаментальном труде Гекерторна, опубликованном впервые в 1876 году.
Автор считал свою книгу «самым ясным отчетом о тайных обществах» c подробной классификацией и описанием их целей, задач, обрядов и правил посвящения. В оформлении книги использованы офорты Франсиско Гойи, а также гравюры XIV—XVIII веков.
До появления в 1874 г. фундаментального труда Чарльза Уильяма Гекерторна, в Англии, да и во всей Европе не было ни одного объективного издания, посвященного истории, функционированию и целям тайных обществ — древних, средневековых и современных автору. Разрозненные сведения из английских, немецких, итальянских и французских документальных источников в течении многих лет были проанализированы и объединены Гекерторном в единый труд и существенно им дополнены.Своим появлением на свет книга "Тайные общества всех веков и всех стран" , обязана добросовестному отношению автора к ценному материалу, попавшему к нему в руки. Многолетний интерес Гекерторна к всевозможным тайным обществам побудил его приобрести книгу "II Mondo Secreto" с целью перевести ее с итальянского. Постепенно работа над книгой перестала быть для пытливого англичанина банальным переводом - он расширил ее рамки, дополнив труд синьора де Кастро сведениями, добытыми самостоятельно. Гекерторн постарался включить в свою книгу как можно больше полезной информации. Срьезные поправки вносились в рукопись даже тогда, когда она уже лежала у издателя. Столь внимательное отношение автора к предмету исследования не осталось незамеченным: книга о тайных обществах стала очень популярной и остается в списке бестселлеров уже около полутора веков.

http://rutracker.org/forum/viewtopic.php?t=3236006
Mihail Mitin
 
Сообщения: 4609
Зарегистрирован: Вс дек 21, 2008 11:10 pm
Откуда: Минск

Сообщение gervasij » Ср фев 02, 2011 12:14 am

Название: НКВД-МВД СССР в борьбе с бандитизмом и вооруженным националистическим подпольем на Западной Украине, в Западной Белоруссии и Прибалтике (1939-1956)
Автор: сост. Н. И. Владимирцев, А. И. Кокурин
Издательство: М., "Объединенная редакция Министерства внутренних дел РФ"
Год: 2008
Страниц: 369
Формат: djvu
Размер: 10,0 МБ
ISBN: 978-5-8129-0088-5
Качество: хорошее
Язык: русский
Сборник содержит документы о борьбе органов НКВД-МВД СССР с бандитами и вооруженными формированиями националистов в западных областях Украины и Белоруссии, Латвии, Литве и Эстонии в 1940-х начале 1950-х годов.


http://knigi.tr200.net/v.php?id=506821
gervasij
 
Сообщения: 3361
Зарегистрирован: Вс авг 09, 2009 1:00 pm
Откуда: Vialikalitva (Belarus)

Сообщение goward » Вс фев 06, 2011 11:48 pm

Переоценка ценностей в культуре и истории Беларуси

Владимир Мацкевич


ИзображениеВ ситуации современной Беларуси - ситуации становления беларусской нации и геополитического выбора - споры о культуре и истории выходят за рамки академического дискурса, становясь проблемой общества в целом. Культурно-историческое самоопределение страны требует общественного диалога о ценностях и основаниях, на которых строится настоящее и будущее Беларуси. Однако возможна ли дискуссия о ценностях? Можно ли "переписывать историю"? Какова роль науки и искусства в этих процессах?
Цель данной книги - раскрыть такие представления о культуре и истории, которые способны запустить рефлексию не только ее объективного содержания, но и возможностей и роли деятелей науки, искусства и культуры в переосмыслении исторического наследия, их места и назначения в культурном процессе и общественной дискуссии.

http://eurobelarus.info/content/blogcategory/19/61/



Кароткiя рэцэнзii


Краіна на пераацэнцы
Аляксандар Краўцэвіч

Мацкевич В.В. Переоценка ценностей в культуре и истории Беларуси. Мн.: И.П.Логвинов, 2010. – 100 с. (Беларусь для начинающих).
Кніга належыць да серыі “Беларусь для пачаткоўцаў”, скіраванай як да чужых, хто толькі пачынае знаёміцца з Беларуссю, так і да сваіх, хто захацеў мець удзел у лёсе краіны. Мэтай абазначана – урухоміць рэфлексію пра аб’ектыўны змест культуры і гісторыі, а таксама пра магчымасці і ролю навукоўцаў, дзеячаў культуры і мастацтва ў пераасэнсаванні гістарычнай спадчыны і іх месца ў культурным працэсе і грамадскай дыскусіі.



З першых жа старонак пачаткоўцу становіцца зразумелым, што ў працы гаворка не пра вынікі і наступствы пераацэнкі культурных каштоўнасцяў а толькі пра уступ ці пачатак яе правядзення. Адразу ўзнікае пытанне: а на што патрачаныя мінулыя 20 гадоў незалежнасці краіны? Праўда, Аўтар лічыць 20 гадоў мізэрным перыядам у маштабах гісторыі. Аднак бліжэйшыя суседзі беларусаў, у тым ліку украінцы, за той самы мізэрны час правялі сваю пераацэнку і займаюцца цяпер трансляцыяй новых вартасцяў і ідэалаў. Адсюль вынікае другое пытанне: а можа ў незалежнай Рэспубліцы Беларусь нешта не так?



Вось адна вонкавая прыкмета – Беларусь адзіная посткамуністычная краіна Цэнтральна-Усходняй Еўропы, дзе афіцыйна ўведзеныя дзве дзяржаўныя мовы. (У той самы час нават суседняя Латвія і недалёкая Эстонія, дзе некарэннае насельніцтва па працэнтных суадносінах у два разы большае, маюць адну дзяржаўную мову тытульнай нацыі). Другая прыкмета беларускай анамаліі – грамадская дыскусія тут адбываецца ва ўмовах несвабоды. У ёй выступаюць як незалежныя інтэлектуалы, так і афіцыёзныя аўтары, штучна трыманыя пры жыцці аўтарытарным прарасейскім рэжымам. (Хто б калі чуў пра Якава Трашчанка, калі б яго не рэанімаваў асабіста Лукашэнка?!)



З тэксту кнігі вынікае, што ні Аўтар, ні Крытык нібыта не заўважаюць беларускай “ненармальнасці”, прынамсі, яе ігнаруюць. Тое самае датычыць гістарычных каранёў дыскусіі. Ва Уводзінах прыводзіцца тэза пра беларускую культурную традыцыю як прадмет працяглых спрэчак даўжынёй у паўтары стагоддзі. Аўтар акрэсліў дзве “найбольш традыцыйныя і распаўсюджаныя пазіцыі” у спрэчках пра родавую прыналежнасць беларускай культуры, якія “адносяць беларускую культуру альбо да еўрапейскай альбо да рускай родавай культуры, супрацьпастаўляючы іх адно аднаму”(с. 9 – 10).



Тут здаецца важным і нават абавязковым удакладненне, што адна з названых пазіцый не з’яўляецца ўласна беларускай, толькі расейскай, накінутай акупацыйнай уладай. Таму механічнае перанясенне на беларускую глебу расейскай дылемы “славянафілаў” і “заходнікаў” не надта карэктнае. У 19 ст. дыскусія паміж адэптамі еўрапейскай і расейскай прыналежнасці беларусаў адбывалася хоць у межах публіцыстыкі, але на навуковай аснове (даследаванні мовы, традыцыйнай культуры) і галоўнай яе тэмай быў сам факт існавання беларускага народу. У 20 ст., калі існаванне беларусаў як асобнага этнасу навукоўцы пад сумнеў ужо не ставілі, прарасейскія аўтары, страціўшыя апору ў навуцы, замянілі стрыжань дыскусіі, перавёўшы яе на тэму блізасці беларускай культуры да расейскай. Ва ўмовах Савецкага Саюзу яны трымалі манаполію на праўду і працавалі на маргіналізацыю ды штучнае набліжэнне беларускай культуры да расейскай. Адкрытай дыскусіі ў той час не ўзнікала, бо галасы з эміграцыі на Беларусь не дапускаліся. Прыхільнікі еўрапейскай канцэпцыі ў самой краіне больш маўчалі. Ясна, што не выпадае лічыць нармальнай і свабоднай дыскусію паміж вязнем і наглядчыкам, асабліва калі першаму за нязгоду з апанентам свеціць карцэр.



Аднак вязень можа быць унутрана свабодным і нелегальна перадаваць на волю прадукт свайго мыслярства, хай сабе і замаскаваны дзеля канспірацыі. У 70-я гады 20 ст. група беларускіх гісторыкаў (найперш Зянон Пазняк і Алег Трусаў) пачала рабіць гэта праз здабыццё і публікацыю артэфактаў матэрыяльнай культуры Беларусі 14 – 17 ст., якія адназначна паказвалі на еўрапейскае мінулае краіны. Памятаю, як у 1984 г. падчас дакладу ў Маскве ў Інстытуце археалогіі пад час дэманстрацыі аналагаў беларускім артэфактам з Прагі і Варшавы, з залы пачуўся вокліч: “Так это же Европа!”



Увядзенне карэкцыі на беларускую анамалію шмат што змяняе. Напрыклад, адразу можна даць адказ на рытарычна-правакацыйнае пытанне Аўтара: (с. 19) “Якую гісторыю трэба выкладаць беларускім дзецям: з савецкіх падручнікаў, з падручнікаў першых гадоў незалежнасці ці з падручніка Трашчанка?” Натуральна, з незалежніцкіх падручнікаў (хай тэхнічна і недасканалых).



Ва ўмовах аўтарытарнага рэжыму ў Беларусі існуе магчымасць (хоць і абмежаваная) выказвацца абодвум бакам. Аднак падаецца неабходным аддзяліць і развесці дзве плоскасці названай дыскусіі – навуковую і публіцыстычную. Сёння раскол сярод гісторыкаў прывёў да таго, што на Беларусі існуюць дзве гістарыяграфіі: нацыянальная, якая стварае суб’ектную гісторыю краіны і гістарыяграфія каланіяльна-расейская, якая піша гісторыю Беларусі, зыходзячы з інтарэсаў іншай краіны. Яна была зусім заняпала і знаходзілася блізка скону ў пачатку 90-х гадоў мінулага стагоддзя, але асабістымі намаганнямі Лукашэнкі (забарона ў 1995 г. “незалежніцкіх” падручнікаў, выдабыццё з нафталіну Трашчанка, цэнзура і ідэалагічны кантроль ва ўніверсітэтах і выдавецтвах) яе рэанімавалі і падключылі да штучнага сілкавання.



Творцаў каланіяльна-расейскай гістарыяграфіі не выпадае прымаць у навуковую дыскусію па той простай прычыне, што свае прапагандысцкія працы яны толькі маскіруюць пад навуковыя. Дыскусія на роўных можа з імі весціся адно ў сферы публіцыстыкі. Інакш вымалёўваецца сюжэт як у апавяданні Шукшына “Зрэзаў”. На падставе ўласных назіранняў вывеў, што навуковай дыскусіі проста не атрымліваецца. Вось два прыклады з практыкі. У Беластоку адзін праўладны гісторык чытаў даклад пра архівы БНР, а потым польскі калега яго спытаў, маўляў, магу зразумець тое, што пан не любіць палякаў, але чаму вы паліваеце брудам беларускіх нацыянальных дзеячаў? Адказам быў рык – маўляў, займаюся гісторыяй 30 гадоў і не дазволю сябе павучаць. Прысутныя калегі з пяці краінаў перажылі лёгкі шок. Другі выпадак. Год назад мы праводзілі ў Менску канферэнцыю, прысвечаную Кастусю Каліноўскаму, на якой паказаўся адзін з ягоных крытыкаў як “паляка і бандыта” з дэкларацыяй падыскутаваць. Пасядзеў, паслухаў, але пасля трох першых дакладаў (паводле архіўных матэрыялаў з некалькіх краінаў), у перапынку ціха выйшаў з залы і больш мы яго не бачылі. Пэўна, архіўных аргументаў у таварыша не знайшлося. Цалкам падтрымліваючы перакананне Аўтара ‑ “пра каштоўнасці трэба і можна гаварыць і дамаўляцца” (с. 35), заўважу, што з прапагандыстамі на службе дамовіцца немагчыма, толькі з іх працадаўцам.



Рызыкую выказаць меркаванне, што беларускія гісторыкі ўжо нямала папрацавалі над пераасэнсаваннем і пераацэнкай мінулага сваёй краіны і нават дасягнулі некаторых поспехаў не толькі ў выпрацоўцы новых каштоўнасцяў, але нават у іх трансляцыі. Напрыклад, інтэлігентнаму чалавеку на Беларусі ўжо не трэба даводзіць, як тое часта здаралася 20 гадоў таму, што Вялікае Княства Літоўскае было (і) беларускай дзяржавай, што Полацкае княства стаяла ля пачаткаў беларускай дзяржаўнасці і г.д.



Прафесійная пераацэнка закранула найперш ключавыя праблемы, ад вырашэння якіх залежыць агульнае разуменне хады гістарычнага працэсу на Беларусі, такія як:



1. Этнагенез беларусаў (беларусы ‑ не вынік адарвання ад Русі, а прадукт балта-славянскіх кантактаў);



2. Гісторыя Полацкага і Тураўскага княстваў (не заходнерускія княствы, а першыя беларускія дзяржавы);



3. Вялікае Княства Літоўскае ў гісторыі Беларусі (не захопнік – дзяржава летувіскіх феадалаў, а чарговы этап беларускай дзяржаўнасці);



4. Уключэнне Беларусі ў склад Расейскай імперыі (не далучэнне, а акупацыя);



5. Беларуская Народная Рэспубліка і БССР (першая – сведчанне нараджэння нацыі, другая ‑ вымушаная рэакцыя на першую);



6. Другая святовая вайна на Беларусі (для беларусаў ніякая не айчынная);



Нашая галоўная праблема заключаецца ў абмежаваных магчымасцях трансляцыі, бо прадстаўнікі суб’ектнай гістарыяграфіі ў значнай ступені адлучаныя ад каналаў уплыву на масавую свядомасць, найперш, аддзеленыя ад сістэмы адукацыі (не дапускаюць нашыя падручнікі, выдаляюць з універсітэтаў або кантралююць працэс навучання і г.д.) Таму, здаецца, варта разважаць не пра ўступ да пераацэнкі, а пра тое, як эфектыўна арганізаваць трансляцыяю (найбольш эфектыўныя сродкі ў кнізе ўжо прааналізаваныя).



Калі казаць пра падыходы і пазіцыі процістаўныя двум асноўным, варта удакладніць, што яны датычацца больш не агульнай цывілізацыйнай арыентацыі, а каранёў: паходжання і назвы сучаснага беларускага этнасу. Іх прыхільнікі не з’яўляюцца прафесійнымі гісторыкамі (прынамсі, я такіх не ведаю), надзвычай нешматлікія і знаходзяцца яшчэ далей за нас ад народу.



У другой, больш “канкрэтнай” частцы кнігі (“Дзе шукаць еўрапейскую Беларусь? Еўрапейскія асновы сучаснай Беларусі”), Аўтар выказваецца па некаторых праблемах беларускай гісторыі, прытым, што цікава, адназначна з “праеўрапейскай” пазіцыі. Тым прыемней падыскутаваць з ім па некаторых аспектах. Напрыклад, мне не імпануе мысленне катэгорыямі агульнаўсходнеславянскай культурна-дзяржаўнай прасторы адносна сярэднявечча. Як падаецца, у 13 ст. не існавала “супрацьстаяння двух праграмаў: праеўрапейскай Данілы Галіцкага і прамангольскай, ці еўраазіяцкай, праграмы Аляксандра Неўскага”(с. 75). Абодва бралі ўзоры ў мацнейшых суседзяў – адзін у венграў і палякаў, другі – у татараў. Даніла Галіцкі можа быць (і ёсць) украінскім героям, але не беларускім. Вялікае Княства Літоўскае ён ледзь не задушыў у самым зародку.



Не згодны, што старыя гарады Беларусі Полацак і Віцебск адставалі ад Вільні, Гародні і Берасця ў адстойванні сваіх правоў (с. 79). Наадварот, дзякуючы сваёй сіле, яны захавалі ўласныя традыцыйныя формы самакіравання, якія стагоддзямі рэгулярна пацвярджаліся цэнтральнай уладай. Вільня, Берасце, Гародня і іншыя менш слаўныя гарады не змагаліся за самакіраванне ў форме магдэбургскага права, а атрымлівалі яго ад вялікіх князёў па ініцыятыве апошніх.



Перыяд 13 – 14 ст. – то не час барацьбы за правы і вольнасці. Ішла барацьба з Тэўтонскім ордэнам і цэнтральная ўлада, якая мабілізавала краіну на абарону, здабыла надзвычайныя прэрагатывы ‑ непараўнальна большыя чым у суседніх еўрапейскіх краінах.



Ня згодны, што надышоў час пераглядзець міф пра беларускую талерантнасць (с. 88) Трэба яго толькі расчысціць ад завалу смецця, нанесенага рэжымнымі ідэолагамі. А вось пра Канстытуцыю 3 траўня 1791 г., здаецца, варта грунтоўна паразважаць, як гэты польскі міф укладаецца ў беларускі кантэкст.



Сапраўды, пра каштоўнасці можна і варта дамаўляцца. Усе названыя і многія іншыя праблемы патрабуюць грунтоўнага эвалюцыйнага вывучэння ў межах суб’ектнай беларускай гістарыяграфіі. Гэта ўжо робіцца, будзе рабіцца і ўрэшце атрымае плён. Толькі не варта ўмешваць у гэтую справу рэжымных гісторыкаў- прапагандыстаў.
goward
Модератор
 
Сообщения: 2897
Зарегистрирован: Вс июл 08, 2007 2:27 pm
Откуда: Менск

Сообщение gervasij » Вт фев 08, 2011 8:51 pm

http://mirknig.com/knigi/history/118133 ... avyan.html

Название: Германизация балтийских славян
Автор: Первольф Иосиф
Издательство: С.-Петербург, типография В.С. Балашева
Год: 1876
Формат: pdf
Размер: 11.5 Мб

Oглавление:
Введение
Славянская колонизация полабско-балтийских земель
I. Залабские Славяне
1. Славяне люнебургские
2. Славяне в Старой Mapке
II. Брижане и Стодоряне
III. Ратаре
IV. Укряне
V. Любушская земля
VI. Hoвая Марка
VII. Вагры
VIII. Полабяне и западные Бодричи
IХ. Бодричи и западные Лютичи
Х. Рана
XI. Поморяне
Следы славянства в нижненемецком народонаселении
3аключение
gervasij
 
Сообщения: 3361
Зарегистрирован: Вс авг 09, 2009 1:00 pm
Откуда: Vialikalitva (Belarus)

Сообщение gervasij » Вт фев 08, 2011 11:15 pm

http://www2.polskieradio.pl/zagranica/u ... 48117.html

„Музычная культура рыцарскага саслоўя Вялікага Княства Літоўскага й Каралеўства Польскага”
„Музычная культура рыцарскага саслоўя Вялікага Княства Літоўскага й Каралеўства Польскага”- гэта найноўшая кніга Зьміцера Сасноўскага, лідара гурту „Стары Ольса”. У кнізе Сасноўскі апісвае, якія музычныя інструмэнты ўжываліся падчас рознага роду рытуалаў і цырымоніяў ды якім чынам рыцарская тэматыка адлюстроўвалася ў сялянскіх фальклёрных жанрах.

Ён разглядае розныя праявы вельмі багатага музычнага жыцьця рыцараў.

Зьміцер Сасноўскі: Вельмі багатую музычную культуру мела менавіта гэтае саслоўе, дзякуючы якому на працягу 5 стагодзьдзяў захоўвала сваю незалежнасьць Вялікае Княства Літоўскае й Каралеўства Польсакае. На гэтым саслоўі, на гэтых людзях трымалася ня толькі незалежнасьць, але своеасаблівая культура са сваім кодэксам гонару, сваім стылем паводзінаў. Вельмі багатая музычная культура аздабляла жыцьцё любога рыцара ня толькі ў мірны час, але й на вайне.

Зь якімі сучаснымі сродкамі камунікацыі можна параўнаць ролю старадаўняй музыкі?

Зьміцер Сасноўскі: Роля музыкі не зьмянілася. Гэта вельмі моцная, эмацыйная сфэра, прывабнасьць і прывязанасьць да якой выказвалі ня толькі рыцары, але й сялянскія саслоўі, і гараджане, пачынаючы ад першабытнасьці да сучаснасьці. Музыка, у якой бы форме ці стылі яна не была, застаецца інструмэнтам камунікацыі й моцным сродкам атрыманьня асалоды. Я лічу, што ейная роля не зьмянілася й напэўна ня зьменіцца ў будучыні.

Музыку суправаджалі тэксты, якія расказвалі пра гісторыю й пра актуальныя падзеі.

Зьміцер Сасноўскі: Важным элемантам рыцарскай музыкі былі баляды й гістарычныя песьні. Гэта свайго роду падручнік этыкі, падручнік, заснаваны на гісторыі тых людзей, зь якіх іншыя бралі прыклад, і на якіх хацелі быць падобнымі. Таму, на самой справе, і ў рыцарскай культуры, і ў гараджанскай, і ў сялянскай, і нават духоўнай вельмі вялікую ролю адыгрывалі якраз прыклады жыцьця такіх вялікіх і славутых людзей, якія праславілі сваё імя нейкімі мужнымі ўчынкамі.

Ці доўга Вы зьбіралі матэрыялы да гэтай кнігі, і ці падчас гэтай падборкі нешта Вас асабліва зьдзівіла? Можа Вы знайшлі нешта, чаго не спадзяваліся знайсьці?

Зьміцер Сасноўскі: Матэрыял зьбіраўся на працягу 7-8 апошніх гадоў, паралельна з тым як, я зьбіраў матэрыял да падручніка гісторыі беларускай музыкі (рэд. “Гісторыя беларускай музычнай культуры ад старажытнасьці да канца XVІІІ ст”). Мяне зьдзівіла тое, што ў выхаваньні любога рыцара й шляхціча музыка ўваходзіла ня проста дзеля таго, каб рабіць яго адукаваным для сваёй эпохі, чалавекам выхаваным, але яна зьяўлялася неабходным этапам адукацыі любога рыцара як вайскоўца. Бяз музыкі, без вайсковых музычных сыгналаў войска станавілася некіруемым, і таму комплекс музычных сыгналаў, комплекс сыгналаў на вайсковых інструмэнтах быў абсалютна неабходны для выхаваньня й адукаваньня рыцара й любога вайскоўца.

Каго можа зацікавіць вашака кніжка? („Музычная культура рыцарскага саслоўя Вялікага Княства Літоўскага й Каралеўства Польскага”) Ці яна накіраваная да асобаў , якія арыентуюцца ў тэматыцы? Ці любы чалавек знойдзе нешта цікавае у ёй?

Зьміцер Сасноўскі: Я б прывёў прыклад, які выказала мая знаёмая. Яна сказала, што такая колькасьць ілюстрацыяў, якая ёсьць у гэтай кніжцы, спачатку выклікае жаданьне прагартаць кніжку, каб паглядзець карцінкі, а пазьней з-за колькасьці карцінак і ілюстрацыяў узьнікае жаданьне яшчэ й паглядзець тэкст.

Што Вас так цікавіць, што Вас так захапляе ў старадаўняй музыцы, і што гэтае захапленьне Вам дае асабіста?

Зьміцер Сасноўскі: Я б патлумачыў гэта тым, што ў многіх людзей і ўвогуле ў сучаснай культуры адзначаецца такая ўвага да фальклёру й да старой музыкі, як і да гісторыі мастацтва ўвогле. У старой музыцы, выконванай не на сучасных інструмэнтах, а на копіях старых інструмэнтаў, ёсьць вельмі шмат энэргетыкі. Любы музыка, які хоць раз запісваў у студыі, ведае, што сучасныя электронныя інструмэнты даюць рафініраваныя, вельмі дакладныя ноты – дакладнае выкананьне мэлёдыі, а стары інструмэнт, народныя інструмэнты ўтвараюць пэўныя пералівы (недакладнасьці). З гэтага атрымліваецца такая энэргетыка, недакладнасьць, якая чапляе вуха. Вось гэтая энэргетыка ў народнай музыцы прываблівае і мяне, і шмат іншых людзей.

Кніга „Музычная культура рыцарскага саслоўя Вялікага Княства Літоўскага й Каралеўства Польскага” - трэцяя кніга аўтарства Зьміцера Сасноўскага. Раней былі выдадзеныя „Гісторыя беларускіх музычных уплываў” ды “Гісторыя беларускай музычнай культуры ад старажытнасьці да канца XVІІІ ст”.

Найноўшая кніга лідара гурту „Стары Ольса” выдадзена ў выдавецтве “Кнігазбор” тыражом у 500 паасобнікаў. Праз 2-3 тыдні яе можна будзе купіць у менскіх кнігарнях.

Размаўляла Анна Задрожна
gervasij
 
Сообщения: 3361
Зарегистрирован: Вс авг 09, 2009 1:00 pm
Откуда: Vialikalitva (Belarus)

Сообщение Mihail Mitin » Ср фев 09, 2011 10:15 am

Полоцкая княжна Мария Васильковна — автор «Слова о полку Игореве»: Исследования тайнописи

Изображение

Автор: Г. В. Сумаруков, Н. С. Серегина
Серия: Наследие Полоцкой земли
Издательство: А. И. Судник
Год выпуска: 2008 год
Страниц: 57 страниц
Язык: Русский
Формат файла: RAR/PDF
Размер файла: 1.58 MB
В сборник включены работы, посвященные выявлению и исследованию тайнописи в «Слове о полку Игореве». Известный исследователь Г. В. Сумаруков обнаружил в тексте «Слова» ряд записей «затаенного имени» автора этого произведения. Ученый выявляет следы «женского почерка» в произведении, показывает, что урожденная княжна полоцкая Мария Васильковна, супруга Великого князя Киевского, обладала необходимыми качествами, чтобы создать «Слово о полку Игореве».
Исследователь из Санкт-Петербурга, доктор искусствоведения Н.С. Серегина, основываясь на текстологии древнерусской гимнографии XII века, реконструировала первоначальный текст «Слова о Полку Игореве», чтобы проверить предположения Г. В. Сумарукова на материале, максимально приближенном к утраченному оригиналу. Ею выявлен также акростих «Мария», который читается по заглавным буквам предложений. Взяв в качестве отправной точки выдвинутую Г. В. Сумаруковым гипотезу, Н. С. Серегина предполагает, что авторство песнопений, посвященных Евфросинии Полоцкой, может также принадлежать Марии. Исследователь считает, что автор зашифровал свое имя не по начальным буквам тропарей, как это было принято на Руси, а другим способом, через указание на родственные связи. Н. С. Серегина дает совершенно новое прочтение одного «темного» места в «Слове», где говорится о гибели удельного полоцкого князя Изяслава.
Для всех, кто увлекается отечественной историей.
http://natahaus.ifolder.ru/13199722
Mihail Mitin
 
Сообщения: 4609
Зарегистрирован: Вс дек 21, 2008 11:10 pm
Откуда: Минск

Сообщение Mihail Mitin » Вс фев 13, 2011 2:22 pm

Латышонак А. Нацыянальнасць - Беларус
Изображение

http://turbobit.net/mv2rk43vxcrf.html - DJVU
http://turbobit.net/dur92o72fdlz.html - PDF
Последний раз редактировалось Mihail Mitin Вт июл 17, 2012 9:48 pm, всего редактировалось 2 раз(а).
Mihail Mitin
 
Сообщения: 4609
Зарегистрирован: Вс дек 21, 2008 11:10 pm
Откуда: Минск

Сообщение каваль » Пн фев 14, 2011 9:13 pm

"Литва и наполеон" 1806-1812

http://books.google.com/books?id=GYc7S4 ... &q&f=false
Аватара пользователя
каваль
 
Сообщения: 2359
Зарегистрирован: Вт дек 22, 2009 12:58 pm

Сообщение Mihail Mitin » Ср фев 16, 2011 8:07 pm

Гудавичюс Э. История Литвы т.1.(с древнейших времен до 1569 года)
Изображение

http://upload.com.ua/get/902360695/Гудавичюс Э. История Литвы т.1.(с древнейших времен до 1569 года).djvu
Последний раз редактировалось Mihail Mitin Вт фев 14, 2012 7:59 am, всего редактировалось 1 раз.
Mihail Mitin
 
Сообщения: 4609
Зарегистрирован: Вс дек 21, 2008 11:10 pm
Откуда: Минск

Сообщение Цiхан Хрэн » Чт фев 17, 2011 9:50 am

Спасибо, ребята, за титанический труд в сканировании книги!
Цiхан Хрэн
 
Сообщения: 571
Зарегистрирован: Ср окт 22, 2008 8:45 am
Откуда: З Роднага Краю

Сообщение Mihail Mitin » Чт фев 17, 2011 10:09 am

Книги - gervasij
Техника и время - timax
Работа - моя.

Интересно : всех я "сдал" ? 8)
Mihail Mitin
 
Сообщения: 4609
Зарегистрирован: Вс дек 21, 2008 11:10 pm
Откуда: Минск

Сообщение Цiхан Хрэн » Чт фев 17, 2011 4:00 pm

Начал читать книгу Гудавичюса. Кто мне ответит: к какому жанру принадлежит сей труд - биллетристика , фэнтези или учебник для лиетувяй? На историческое исследование не тянет хотя бы потому, что нет сносок на первоисточники (книга такая-то, страница такая-то). Лишь в самом конце "Библиография", где черт ногу сломит. С таким успехом можно обосновать что угодно и как угодно, дав список всех работ В.И.Ленина :lol: Так исторические (впрочем, любые научные) труды не пишутся.
P.S. Может, в издании на литовском сноски все-таки есть? И во всем виноваты враги-переводчики?
Цiхан Хрэн
 
Сообщения: 571
Зарегистрирован: Ср окт 22, 2008 8:45 am
Откуда: З Роднага Краю

Сообщение lietuvaitis » Чт фев 17, 2011 4:17 pm

У вас претензии толка к тому, что он несделал эту книгу сложно читаемую для обшей публики или по тексту тоже есть, что сказать?
lietuvaitis
 
Сообщения: 4182
Зарегистрирован: Пт дек 29, 2006 12:01 pm

Сообщение Цiхан Хрэн » Чт фев 17, 2011 4:27 pm

lietuvaitis писал(а):У вас претензии толка к тому, что он несделал эту книгу сложно читаемую для обшей публики или по тексту тоже есть, что сказать?

Это не претензии, упаси Бог. Это вопрос. :?: А по тексту: на какие источники опирался уважаемый доктор наук, уверенно приводя родословные первых князей Литвы (вплоть до племянников), где он вычитал, что Булевич был князем Шяуляя и много других вопросов, которых можно было бы избежать, если бы были сноски. Вот пока и все. :?:
Цiхан Хрэн
 
Сообщения: 571
Зарегистрирован: Ср окт 22, 2008 8:45 am
Откуда: З Роднага Краю

Пред.След.

Вернуться в История

Кто сейчас на конференции

Сейчас этот форум просматривают: Google [Bot] и гости: 16

cron