Вот стихи нашего читателя Сергея Хилько. О себе он пишет:
«Я родился и окончил школу в Беларуси, в Барановичах, затем поступил в военное училище и проходил службу на территории России. После окончания службы проживал в Петрозаводске, затем переехал в Санкт-Петербург. Ежегодно бываю на Родине, иногда - несколько раз в год. Владею беларуским языком, интересуюсь историей Беларуси, особенно временами Великого Княжества Литовского. К сожалению, долгое время эта тема была под запретом. Слава Богу, это время прошло, и появилась возможность народу узнать правду о своей истории. Я написал поэму на беларуском языке о Великом Княжестве Литовском. Высылаю Вам начало поэмы.
У меня так же есть несколько исторических поэм о лидерах белого движения.
Планирую в апреле посетить Беларусь».
А вот сама поэма:
Сергей Хилько
Легенда о Великом Княжестве ЛитовскомАб чым апавядае Помнік,
Якому два стагоддзi ўзросту?
Ён бачыу, як з “Пагоні” коннік
Імчаўся хутка па памосту.
Куды імчаўся і навошта?
Што ён згубіў і што шукае?
Якога ён заплаціць кошту?
Якую думку нават мае?
Мыршчыны на прыгожым твары
Выказваюць яго турботу,
Але ж ён малады, не стары…
Дык скуль сляды такой мяркоты?
Як доўга не з’яўлялась ўсмешка
Ў вачах яго , заўжды вясёлых,
Калі праходзіў ён па сцежках
Са сцягам, ў гарады і сёлы?
Чырвона паласа на белым –
Як сэрца у душы Хрыстовай…
Пакуль не слухаецца цела
Ды к слаўным справам не гатова.
Ляцяць па небу злыя хмары,
Жадая ўтаіць пад ценью
Ледзь-ледзь прачнуўшыяся мары
Зноў нараджонага прамення,
Прамення будучай надзеі.
Павінен ён яе ахоўваць,
Чакаць народныя ідэі,
Сабе іх пераадрасоўваць.
Мацней рука яго трымае
Меч востры. Зноў з’явілісь сілы,
Шчыт-крыж бадзёра ўздымае
Шасцівугольны, Еўфрасінні!
…Знячэўку захістаўся Помнік…
Ці прывід гэта быў, ці ява?
Ці прахадзіў тут вершнік-коннік?
Што азначае та аб’ява?
Прыслухаўся – ёсць конскі тупат…
Якое добрае яўленне!
Прыемны той далёкі грукат –
Ён абяцае аднаўленне.
Выраўнаваўся Помнік-стэла,
Зрабіў паставу, кінуў вокам
Ужо зусiм не ашалелым
Па плошчы ў горадзе Глыбокім.
Стаў разважаць, чаму заснулі
Ўсе людзі… Як магло здарацца?
Так успаміны захіснулі,
Пачаў к мінуламу вяртацца…
К мінуламу вяртацца трэба.
Шкада, яно амаль забыта,
Як цяжка без вады і хлеба,
Без страчанага дабрабыту.
Рассыпанае па крупінкам,
Як ізумрудныя каралі,
Яно чакае перапынку,
Каб людзі зноў людзямі сталі,
Каб зноў пазналі сваё месца,
Паміж сабой жылі належна,
Каб радавалісь добрай вестцы
Прыветліва і незалежна,
Як некалі ў сваіх памесцях
Жылі ў Каралеўстве Польскім,
А ледзь раней на гэтым месцы
У Вялікам Княстве, ды Літоўскім.