propolis писал(а):
То он для вас кацапчат историк то не историк вы определитесь кого вы считаете историками и список их выложите а потом и поговорим.
А то софистика ваша как понос ильецца.
Это уже второе нападения на мой адресс и в очердной раз без каких то мойх цитать.
Советую или меня процитировать или прикусить язык и свою лож себе оставить.
А Саганович мне нравится, сумеите это обяснить?
Генадзь Сагановіч. Нарыс гісторыі Беларусі ад старажытнасці да канца XVIII ст.
Праз стагоддзе «Белую Русь» неаднаразова згадваў у вершах паўднёванямецкi паэт Пётр Зухэнвiрт, якi апiсваў ваенныя прыгоды братоў–рыцараў, што ваявалi з Вялiкiм Княствам Лiтоўскiм, Ноўгарадам i Псковам. З Iнфлянтаў яны траплялi на тэрыторыю «Белай Русi», якую можна лакалiзаваць у раёне Полацка i Пскова. У паведамленнi польскага хранiста Яна Чарнкоўскага (1300—1387) за 1382 г. гэтая назва ўпершыню звязана з канкрэтным горадам: літоўскі князь Кейстут, паланiўшы Ягайлу, загадаў пасадзiць яго разам з мацi ў «castro Albae Russiae, Polock dicto». Гэтыя лацiнамоўныя тэксты i з’яўляюцца самымi раннiмi крынiцамi, у якiх сустракаецца першапачатковая форма цяперашняй назвы Беларусi. Заўважым, што тэрмiн «Белая Русь» упершыню сустракаецца ў помнiках лацінскага пiсьменства i ўжываецца ў iх як iншаназва.
У другой палове ХVI ст. «Белая Русь» у многiх крынiцах мела ўжо больш дакладную геаграфiчную лакалiзацыю. Польскiя гiсторыкi Марцiн Кромер (1512—1589) i Аляксандр Гвагнiн (1534—1614) лiчылi ёю Падзвiнне i Падняпроўе. I ў дзяржаўных дакументах Вялiкага Княства Лiтоўскага (напрыклад, у прывiлеi караля Стэфана Баторыя (1576—1586) рыжскiм купцам ад 1581 г.) «Белая Русь» фiгуруе як назва адной з правiнцый гэтай дзяржавы (побач з Лiтвой, Жамойцю, Iнфлянтамi). Прыкладна з 1620-х г. колькасць выпадкаў выкарыстання гэтага тэрмiна ў крынiцах рэзка ўзрасла, а яго геаграфiчны змест выразна акрэслiўся. Гэта была найперш паўночна–ўсходняя частка этнiчна беларускай тэрыторыi, Падзвiнне i Падняпроўе — Вiцебскае, Полацкае, Мсцiслаўскае, Смаленскае i часткова Менскае ваяводствы. З’явiлася i вытворная назва «беларусцы». Так называлi сябе жыхары этнiчнай Беларусi з канца ХVI ст.: «родам лiцвiн беларусец Ашмянскага павету», «лiтоўка беларуска Мсцiслаўскага павету», «беларусец Лiдскага павету», «вiцебчанiн беларусец пасадскi чалавек» i г.д.
Слова «лiцвiн», «лiтоўскi» азначала тут прыналежнасць да дзяржавы, а «беларусец» — этнiчна–рэлігійную самаакрэсленасць. Адначасова ў дачыненнi да тэрыторыi Беларусi (за выняткам заходняй) у якасцi вызначэння, якое дамiнавала да ХVII ст., выступаў старадаўнi ўсходнеславянскi этнонiм і канфесіонім «Русь» ды яго вытворныя «русiны», «рускi народ». Апошнія ў роўнай ступені тычыліся i Ўкраiны.