ФАШИСТСКАЯ СИМВОЛИКА ЛУКАШЕНКО

[Иван Скиндер]

Пакуль над сталінізмам ня будзе свайго Трыбуналу –
Рупліўцы ягонага прасоўваньня ў масы – будуць знаходзіцца.

Прычыны розныя:
Але галоўнай мне бачыцца – карысьць.

Страх згубіць карысьць.
Ці то яўны, ці то абмежаваны немагчымасьцю прыдбаць нейкае багацьце.

Мой адзін знаёмы – да цяперашняга часу ня можа перажыць развал СССР.
Перад яго скананьнем ён вельмі хутка дзьвігаўся па партыйнай лесьвіцы і добра бачыў, якімі прэфэренцыямі валодалі тыя функцыянеры.

Да цяперашняга часу, ён ня можа выбачыць лёсу за тое, што ён не дарваўся да той сьвінячай кармушкі.
Здаецца яна было вось-вось блізенька, але наступіў іншы час.

Цяпер ён даволі забяспечаны чалавек.
У тысячы разоў болей забяспечаны, чым давалі тыя партыйныя прывілеі.

Але ён – вельмі няшчасны чалавек – ён вельмі пакутуе.
Яго пакуты грунтуюцца на тым, што там у СССР – багацьце, хай і абмежаванае – мелі адзінкі, а цяпер -- багацьці маюць мільёны.

І гэтую, для яго сьмяротную несправядлівасьць – ён перажыць ня можа.
Зь ёю ён і памрэ, пахаваны амаль у залатой труне, але марачы аб партыйнай доктарскай каўбасе на кожны дзень.

Ёсьць яшчэ адзін пакутнік.
Вельмі вялікі карысталюбца.

Ягоныя пакуты складаюцца з таго, што бачанае ім хараство, якое ён успрымае за багацьце –
Натуральна ня можа палажыць да сябе ў кішэню.

Прывяду прыклад, каб было зразумела.
Аднойчы мы зь ім ехалі па кальцавой аўтадарозе не далёка ад ягонага дому ў элітным масіве Ждановічы-6.

Было лета.
Вечарэла.

Сонца садзілася за гарызонт.
Яліны сосен абдымалі ствалы дрэваў, зайчыкамі гуляючы з карой.

Было дужа прыгожа.
Мы падзяліліся аб гэтым думкамі.

І вось ён мне кажа – як прыгожа.
Але гэтую прыгажосьць, я ня здольны разьмясьціць у сябе на ўчастку, каля свайго дома.

Я ніколі не забуду засмучаны ягоны твар.
Чалавек па-сапраўднаму пакутваў.

Ён мае амаль усё.
Ён мае такое багацьце, што іншым і ў сьне ня сьнілася, але ўсё багацьце сьвету – ён ня мае магчымасьці прыбраць у свае рукі

Я ўжо не кажу аб тых, карысьліўцаў, якім насамрэч – ёсьць што губляць.
І гэта ня толькі прыбліжаныя да свайго правадыра.

Гэта, пачынаючы ад школьнага трудавіка і качаючы міністрам.
У большасьці сваёй – яны чальцы адзінай карпарацыі, выбрацца па-за межы якой, ня маюць магчымасьці.

Яны карпаратыўна адзіныя, яны – бы вавёркі ў коле – бясконца варочаюцца ў нябачным барабане.
Да якога прызвычаіліся і мяняць не жадаюць.

Але ўсе яны – злачынцы.
Усе яны – забойцы.

Калісьці тут на форуме былі абмеркаваньні аб злачынцах Ваффен СС.
У адрозьненьні ад арміі – Ваффен СС, кожная ягоная частка, кожны яе чалец -- Трыбунал Нюрнберга – прызнаў злачынцамі без термінаў даўніны.

Асноўная прычына:
Гэтыя людаеды – чынілі свае ліхадзейныя злачынствы – ДОБРААХВОТНА.

Я даўно не заходзіў на форум.
І для мяне з’яўляецца дзікунскай дзікасьцю тое, што асобныя людажэры тут усяляк апраўдваюць людажэрства.

Гэтыя асобіны – маюць карысьлівы інтарэс.
Прыклады такой карысьлівасьці я прывёў вышэй.

[Иван Скиндер]

Ноччу ашаламлёны ад прачытаннага на форуме –
Неяк спантанна хуценька напісаў тэкст.

Удзень перачытаў.
Натужліва прыходзіць разуменьне:

Людяжэры мяне ня поймуць.
Ім проста хочацца есьці.