gervasij » Сб окт 12, 2013 12:08 pm
Так спачатку шчасьце нашым шанцавала,
Скуль надзея перамогі усім прыбывала,
Пшэта… за Масквой коням пустіўшы паводья
Бежа, дзе насеклі іх на палях як быдла.
А другія да галоўнага войска ўцякалі,
Чаладзін дарма крычыць кабы да справы сталі,
І вадаць, што “справы” дрэнь, ім на паратунак выправіў,
Другі полк Масквы коннай, кабы бітву направіў (выправіў)
Так Маскоўскі полк свежы счапіўся з літвою знову,
Літва ж абвіваецца стобчы напагатове,
Пешыя таксама на дапамозе вялікай Літве былі,
Бо з рушніц, страляючы , шмат Масквы пабілі.
Убачыў князь Канстанцін, што нашых усё меней, А Масква…сабою, ды як крыке смела,
У Літвы сваёй і ў мужных Палякаў “хоч няхоч” ?))
“Гэй, ну зараз,ну деті” За тым конем круцячы (можа гарцуючы),
Нагадвае іх прыгожыя… поцешныя словы:
“Ото наша перамога і трыўм гатовы,
Ужо непрыяцеля меней, прэто…браты мілыя
Аднавіце звычайную мужнасьць у гэтай шчастлівай хвіліне.
Тепір будзце мужыкамі , тепір у мужным целе,
Няхай кожны ўзрушыць (узбудзіць) дзельнасьць, калі непрыяцель
Шыкі мылон. А сам Бог стоіт з нашае староны,
Ужо нам сам тепір з Неба дадае аховы (абароны),
Ну, цяпер са мной разам усе ступайце,
А ў мужнасьці слаўных бацькоў сынамі не адчувайце,
Ово я сам перад вамі сваю галаву стаўлю,
І першым з непрыяцелем сваю шаблю акрываўлю.
Так казаў той гетман слаўны, і каждая тая мова
Аказала удзел на смеласьць сэрдцаў нову,
Запаліліся за гэтым, з вялікім іпэтам скочуць,
І потворжон(?) Маскву б’юць і коньмі топчуць.
А князь Канстанцін ездзячы з булавою ў бехцяры (самі ведаеце, што гэта ))
Крычыць і нагадвае: “ О, мужныя рыцары!
Цяпер жа ..доцерайце, тепер мужныя сілы
Акажыце продкам мужным напамінак мілы!”
Ян Збароўскі (казалі былі, што гэта Аякс другі)
Не маючы пры сябе ні гермка (? ,шалом?) ні слугі,
Сам да полку свайго між Масквы праскочыў.
Потым меча здабыўшы, сёк кто яму папаўся,
Падобны быстрай рацэ, якая з гары нясецца,
Калі частым дажджом і моцным, вод сваіх прымножыць,
З “поводзя(паводкі?) усе палі, усе вёскі нішчыць (залівае?)
Ваврынец мышкоўскі ідучы яго следам,
Не іначай як калі градам жыта
Бывае збіта так таксама он Маскву збівае з коней,
І назад прабіўся мужна праз іх зброю.
Потым друдзы(..) Паляцы са Свірцовскім “панаехалі”,
І ў самы цэнт Маскоўскіх галоўных войскаў ударылі,
Сякуць, колюць на сьмерць тое, што папалася,
Аж крывёю крыніцы побітых Маскавітоў струмянелі..
Князь той Канстанцін гарматы па хмызаў (?) раставіў, І жадаючы Маскву на гачок астатні насадзіць
Ірвануў з Літоўскім паўком ад палякаў хітра,
Раставіўшы ў засадзе найперв пешых ратмістраў.
Масква глупая, бачачы, што тыя паўцякалі (можа і не так)
Тут з галоўнымівайскамі за Літвой ірванулі,
Гоняць іх, тут Канстанцін ускочыў на бачыну,
І гарматы потым высталілі…разсадзоно..(не памятаю).
Задрыжалі неба і зямля, пагоркі ад траскі,
Влздух весь затміла з паднятага пяску,
Ядры з гарматаў свішчуць гучна, і Масква валіцца,
Бо такой страляніны на сябе перад тым не мелі.
Так ствожэні(?) па палях адтуль разбежаліся,
А другія уцекая ў балотах патоплі,
Чэлядзін гетман дарма (відаць спрабаваў спыніць бягучых)
Бо кажды або на балоты, або да лесу апеляваў.
Літва тут і Паляці, разагнаўшы коней,
Гоняць, поўна трупаў пабітых, у кожным баку.
Чуў (бо быў там?) там параненых , а оні стогнуць,
Ці “дабій!”, другія “ ня сячы галавы!” крычаць,
А князь Канстанцін крычы, трасячы доўгаю барадою,
“гэй, деткі! Теперь кажды пакажысь (у сэнсе, на што здолен)?
Пакаж кажды што ўмее! А сам з шаблей голай
На кані турэцкім скоча з відам вясёлым.
Крык, гук, трэск, і пыл курыцца конямі падняты,
Сьвет засьціўшы. Літва тут з шчасьця апантана,
Сячэ Маскву (перхліва) , і доўгімі дзідамі,
Коле, а кроў з забітых тут струмянем сяцякае па траве(тшэвы) .
Ёсць Крапіўна (бжэзіста) і пясчана,
Над ёй уся зямля хмызьняком парасла непралазным,
Паміж Варшанскай Дубровеай крывым пучзін цячэ,
Та Маскоўская параза і цяпер значнай слыве.
У той уцякаючы Масква так танула,
Што вада . да таго хутка, на трупах спынілась
Як грэбляй запруджаная, там крывавыя бехцяры
Патанулі, з бучнымі разам багатіры.. (??)
Челядзін гетман яшчэ стал на поле смела.
Не гледзячы на гарматы і пішчалі драбаў (пяхота),
Аж да той пары, пакуль поўк Полькі з дзідамі прыпёрся з крыкам,
Пры ніх Юрый (Юргі-Юрга)) Радзівіл са сваім казацкім шыкам (харугвай, атрадам),
Гэтыя напаўшы на Маскву всю яе разграмілі,
“Бо на першым скачке тыя памылілісь” (вольны пераклад)
Бо жадалі Літву загнаць да Масквы як быдла,
Самі ж перад нашай мужнасьцю трапілі ў пастку.
Цэлы дзень та бітва агромная трывала,
Аж пакуль над беднай масквой ноч не злітавалась,
Падцягнуліся хмары на сьвет, а потым і сонца,
Скрыла лік свій нажадаючы глядзець на кроў залатым вокам,.
Та ноч …Маскву ў гэты час раьавала,
Але ж раз’юшона ахвота ў нашых не стамілась,
Аж да паўночы Маскву гналі па палях,
Поўна пабітых на полях, і з на бараздзістых пашнях(?)
Іншыя аж на раніцу вярнуліся з пагрому ,
І здабычы , што шчасьцем лёсу, што каму прынесла,
Узялі з Масквы пабітай вопраткі, зброі. Вазоў і коней,
Бехцяроў, “дзенег”, злота і уселякай броні(відаць, дасьпехаў)
Занадто абозы ўселякім “остаткем” багаты,
У спіжон, у стрэльбе, і ў скарбы і ў фуьры касматыя,
Непрыяцельскай здабычы так шмат навезлі,
Што з-за цяжару другую частку ледзь завезлі.
Астатак на здабычу далі жаўнерам у абозе,
Дзе грошаў сярэбранных паўно знайшлі ў кожным возе,
Сабалі, куніцы, з “камчы шат” і залатаглавых,
Набраў бедны драбік (пяхацінец) і з абадранца пан знову.
Там Літва і Палякі мужнасьць даказалі,
І ў славе мужных продкаў данк свій взробовалі..(?)
Усе ў той час пасільна друг другу дапамагалі,
Што кожны з Ахілесам мог зраўняцца асобна..(?))
Не было часу, а праца вельмі складаная, бо треба лічбава сканавать тэксты з малюнкаў, а потым, пасля дапрацоўкі, перакладаць з латыні на сучасную мову. Неяк у хуткім часе, ўсе что маю, у некім зручным фармате дадам на форум.
